Η ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΣΕΙΣΜΙΚΟ ΛΗΞΟΥΡΙ
Τα μαγαζιά άνοιγαν και ανήμερα την Πρωτοχρονιά έως το μεσημέρι «για να τους τρέχει» όπως έλεγαν και πολλά από αυτά είχαν και τον ανάλογο στολισμό από μυρσίνες και χάρτινες σημαιούλες για να «φτιάξουν ατμόσφαιρα». Το μεσημέρι έκλειναν για να πάει ο κόσμος σπίτι του και να γευτεί το φαγητό της ημέρας που ήταν η Πουτρίδα.( χοιρινό κρέας με «κάβολε» ή «μάπα» ή «γουλί» στην κατασαρόλα)
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΗΜΕΡΟΥ
του Γεράσιμου Σωτ. Γαλανού*
«Όσο κι αν λέμε συνήθως ότι τα Επτάνησα έχουν δυτικότερο πολιτισμό είναι από τα πιο παράξενα που διαπιστώνει κανείς, ότι πολλά βυζαντινά έθιμα διατηρούνται καλύτερα εκεί παρά στην άλλη Ελλάδα!»
(Δ.Λουκάτος)
Η περίοδος των εορτών του Δωδεκαήμερου στο προσεισμικό Ληξούρι ήταν μια ιδιαίτερη περίοδος από την άποψη της εμπορικής κίνησης.
Ο κάθε οικογενειάρχης προσπαθούσε να περάσει όσο πιο καλύτερα γινόταν με τα μέλη της οικογένειάς του, χωρίς να λείψει τίποτε από το σπιτικό του και από αυτά που φέρνουν τη χαρά αυτές τις άγιες ημέρες.
Βέβαια, οι έμποροι και οι μαγαζάτορες περίμεναν πώς και πώς να έλθουν οι εορτές του Δωδεκαήμερου στην όμορφη Χωροπούλα του Λασκαράτου. Τα μαγαζιά αυτή την γιορτάσιμη περίοδο ήταν ανοικτά και ήξεραν οι καταστηματάρχες τους, πως αυτές τις μέρες όλο και «κινείται» η αγορά.
Τα μαγαζιά άνοιγαν και ανήμερα την Πρωτοχρονιά έως το μεσημέρι «για να τους τρέχει» όπως έλεγαν και πολλά από αυτά είχαν και τον ανάλογο στολισμό από μυρσίνες και χάρτινες σημαιούλες για να «φτιάξουν ατμόσφαιρα». Το μεσημέρι έκλειναν για να πάει ο κόσμος σπίτι του και να γευτεί το φαγητό της ημέρας που ήταν η Πουτρίδα.( χοιρινό κρέας με «κάβολε» ή «μάπα» ή «γουλί» στην κατασαρόλα)
Τα μπουλετιά γίνονταν σε τρία τέσσερα μαγαζιά, ιδίως ψιλικών ή χαρτοπωλείων. Έτσι, δίπλα στην είσοδο οι μαγαζάτορες κάρφωναν μεγάλες σανίδες με τέτοιον τρόπο ώστε να κάνουν μια σκαλινάδα, την οποία έντυναν με άσπρο χαρτί ή και χρωματιστό, για να τοποθετήσουν διάφορα μικρά πραγματάκια για εκθέματα, Όλα τα αντικείμενα είχαν την αρίθμησή τους. Μπροστά από τη σκαλινάδα με τα εκθέματα υπήρχε ένας πάγκος με μια κληρωτίδα και πολλές φορές στην άκρη του πάγκου ήταν ένας φωνόγραφος που έπαιζε μελωδίες από όπερες και οπερέττες. Σε πολλά καταστήματα αντί του φωνόγραφου διακοσμούσαν τον πάγκο με διάφορες πρασινάδες. Έμπαιναν οι πελάτες και έδιναν, συνήθως, δυο δραχμές , ο μαγαζάτορας γύριζε την κληρωτίδα και όταν σταματούσε ο πελάτης έβαζε το χέρι του από το μικρό πορτάκι και τραβούσε τον λαχνό. Αναζητούσε τον αριθμό στα εκθέματα και αν ήταν τυχερός έφευγε με το «κέρδος»του.
Ήταν έθιμο πολλοί Ληξουριώτες να πηγαίνουν μαζί με την οικογένειά τους στα μπουλετιά για να παίρνουν λαχνούς για το καλό του χρόνου. Μαγαζιά που έκαναν τα μπουλετιά ήταν του Παναγάκη του Χατζή, που βρισκόταν στην βορινή πλευρά του Μαρκάτου, το μαγαζί του Μηνά του Μηνιάτη, το βιβλιοπωλείο- χαρτοπωλείο του Νικόλα Σολωμού – Κατσαμάνη που έφερνε -πέρα από άλλα παιχνίδια- τις περίφημες γιορταστικές κάρτες και φιγούρες των Χριστουγέννων.
Οι νοικοκυρές προμηθεύονταν το αλεύρι από τους μύλους του Παναγή Μαυροειδή, του Σπύρου Μεγαλογένη και της Διονυσίας Βιτωράτου. Το αλεύρι φυσικά δεν έλειπε όλον το χρόνο, αλλά αυτές τις άγιες ημέρες έπρεπε η νοικοκυρά να φτιάξει τα Χριστόψωμα, τη Βασιλίτσα και τη Φωτίτσα -πέρα από το καθημερινό ψωμί-, και να τα στολίσει με αμύγδαλα και καρύδια Από τα εορταστικά ψωμιά εκείνο που ξεχώριζε ήταν η «Κουλούρα της γωνιάς», που κοσμημένη με ξηρούς καρπούς και με ένα νόμισμα στα «σωθικά της», γινόταν το τελετουργικό αντικείμενο για την οικογένεια. Έδινε το δικαίωμα στον γεροντότερο της οικογένειας, με το σταύρωμα και το κόψιμο του ψωμιού που έκανε, να «κηρύξει την έναρξη» του γεύματος και των εορτών.
Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, στη μέσα πλατεία γινόταν ο περίπατος για να υποδεχθούν το νέο έτος. Ιδίως τα παιδιά που είχαν προμηθευτεί ροκάνες και τριζόνια ξεσήκωναν τον κόσμο. Πολλοί είχαν προμηθευτεί μικρά ψεκαστηράκια για την εκτόξευση κολόνιας. Το έθιμο της εκτόξευσης της κολόνιας έχει ολοκληρωτικά χαθεί σήμερα, με μόνη την αναβίωση του στο Αργοστόλι.
Για τα κάλαντα πολλές φορές έβγαινε και ο Παναγής Καγγελάρης – Παλούκης, με την κιθάρα του. Ο Παλούκης ήταν υπεύθυνος για την καθαριότητα των δημόσιων τουαλετών της πόλης αλλά και βοηθός του Ηρακλή του Φαμπρίτση, σπουδαίου καραγκιοζοπαίχτη που σχεδόν όλον τον χρόνο έδινε παραστάσεις στην πλατεία και στις γειτονιές της πόλης. «Ο Άγιος Βασίλης του Παλούκη» ήταν ο πιο γραφικός και όλη τη νύχτα γύριζε και το τραγουδούσε σε σπιτικά που αυτός είχε οικειότητα με τους νοικοκυραίους τους. Την ημέρα της Πρωτοχρονιάς έβανε τα καλά του και ξαναπήγαινε στα σπίτια που «τα είχε πει» και έπαιρνε το τραταμέντο του: τσιπουρίτη ή παστέλι ή και ακόμη κανένα κονιάκ, ή συκομαϊδα, γλυκό ληξουριώτικο.
Οι ταβέρνες που ολοχρονικά είχαν κόσμο ήταν τα ωδεία για την αριέττα και την καντάδα, αλλά και τόπος για συναθροίσεις για τις ευχές και τα «Χρόνια Πολλά» αυτών των ημερών.
Τα παιχνίδια του τζόγου -παρόλο που δεν επιτρέπονταν- έβρισκαν την τιμητική τους μέσα στο καφενείο του Ματαράγκα: Μακαράς, πρέφα, τριάντα ένα και κοντσίνα, ήταν τα παιχνίδια που προτιμούσαν να παίζουν κάποιοι που συχνά κατέθεταν και το μεροκάματό τους, με την ελπίδα πως κάτι παραπάνω θα κερδίσουν!
-Βασίλη, πως σ εκάμανε οι χριστιανοί τση ημέρας;
…εσένα σ εορτάζουνε με φαραό-πατσέτα!
(Α.Λασκαράτος)
Στην πλατεία ορισμένοι που είχαν μαγαζιά πουλούσαν κατά περίσταση παστέλι και κομφέτο. Τα γλυκούδια όμως αυτά πουλούσαν και άλλοι, πλανόδιοι. Άπλωναν επάνω σε ένα μεγάλο πάγκο το παστέλι και με το μαχαίρι έκοβαν το κομμάτι που ζητούσε ο πελάτης τους. Παστέλι, κομφέτο καθώς και ροζόλια πουλούσαν οι Μαυροειδέοι, Βασίλης και Κωνσταντής. Επίσης, παστέλια πουλούσαν ο Γεράσιμος Αραβαντινός (Καραγκιόζης) που είχε το μανάβικο και ο Βαγγέλης Ασκητής.
Ο σατιρικός ποιητής και εκδότης Σόλων Γαλιατσάτος (Λορνιόν) συχνά κοσμεί την ποίησή του με ύμνους για το παστέλι το ληξουριώτικο:
« … Του Κώστα του Μαυροϊδή με το καλό παστέλι
εξήντα τόννους ζάχαρι η Μούσα μου του στέλλει…»
Δεν έλειπαν τα μπαχαρικά που, παρόλο που ήταν είδος πολυτελείας, τα προμηθεύονταν οι ενδιαφερόμενοι από το κατάστημα του Δημητρίου Αναλυτή –Μπουλεβιού.
Πέρασαν τα χρόνια και όλα αυτά χάθηκαν. Άλλαξε ο τρόπος ζωής και ήλθαν διαφορετικές κοινωνικές, οικονομικό-πολιτικές καταστάσεις. Αυτές όμως οι παλιές εικόνες των μαγαζιών και του κόσμου του Ληξουρίου παραμένουν ακόμη στη μνήμη των παλιότερων που τις έζησαν και θυμούνται με αγάπη και νοσταλγία.
——————————————————-
*Ο Γεράσιμος Γαλανός, στον οποίο χάριτες πολλές οφείλουμε διότι με προθυμία ανταποκρίθηκε στην πρόσκλησή μας να γράψει για την περίοδο των εορτών του Δωδεκαήμερου στο προσεισμικό Ληξούρι, αποτελεί, ίσως, τον πλέον πρόσφατο κρίκο σε αυτή την μακρά αλυσίδα των συμπατριωτών μας που αγαπούν να ασχολούνται, να διασώζουν, να αναδεικνύουν τις παραδόσεις ,τα ήθη και έθιμα του τόπου μας! Η απόδειξη για το αληθές του λόγου βρίσκεται στα πολυάριθμα σχετικά πονήματα που ο κ. Γαλανός έχει ήδη δημοσιεύσει. Τα «Χριστουγεννιάτικα και των γιορτών» του Δ. Λουκάτου, αλλά και οι εργασίες του ΑγγελοΔιονύση Δεμπόνου, συνιστούν, βεβαίως, μια συμβολή ανεκτίμητης αξίας για το παρόν θέμα, αλλά νιώσαμε την ανάγκη να καταφύγουμε στον κ. Γαλανό, επιδιώκοντας να «φρεσκάρουμε»(και, ιδίως, να ,μεταλάβουμε της «ληξουριώτικης εκδοχής»)τις προσεισμικές εικόνες μας! Ο αναγνώστης θα παρατήρησε, υποθέτουμε, ότι το κείμενο συνοδεύεται, από σχόλια και διαφημίσεις έμμετρες και μη από την «Ελιά»(1928-29) και από φωτογραφίες με βασιλίτσα και χριστόψωμο «παλαιού τύπου».Ευχαριστούμε τον κ.Γαλανό και γι αυτά!(αλλά και για την κατανόηση για τις μικροπαρεμβάσεις μας στο αρχικό κείμενο).
Καλές Γιορτές!
Τ.Β.