Ο Πρόεδρος κ.θ.Μιχαλάτος και ο Αντιπρόεδρος κ.Α.Παντελειός στις 30 και 31 5 5 βρέθηκαν στις Βρυξέλλες εκπροσωπώντας το Επιμελητήριό μας στην κατάθεση της «Πράσινης Χάρτας των νησιών της Ευρώπης»( το Μανιφέστο). Το Επιμελητήριο,ως γνωστόν,είναι μέλος του Δικτύου των Ευρωπαϊκών Νησιών και οι εκπρόσωποί μας παρέστησαν στην παράδοση του Μανιφέστου από τον Πρόεδρο του Δικτύου κ.Μαμπρίνι στον εκπρόσωπο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου .
Έχει ορισθεί τα μέλη του Δικτύου να συναντηθούν στο Παλέρμο της Σικελίας από 6-9 Οκτωβρίου πραγματοποιώντας το 6ο forum .Ο Πρόεδρος του Δικτύου θα ενημερώσει τους εκπροσώπους των Επιμελητηρίων για την μέχρι εκείνη την στιγμή τύχη της «Πράσινης Χάρτας».
ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΩΝ ΝΗΣΙΩΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΕΜΠΟΡΙΚΩΝ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΩΝ ΤΗΣ Ε.Ε.
Στις 31 Μαΐου είδε,λοιπόν, το φως της Δημοσιότητας ,σε πέντε γλώσσες( η μια από τις οποίες είναι ασφαλώς τα Ελληνικά) το Μανιφέστο.
Επισημαίνεται ότι παρότι στην συνθήκη του Άμστερνταμ και συγκεκριμένα στο Άρθρο 18 αναγνωρίζεται από την Ε.Ε ότι για την επίτευξη της συνοχής πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη σημασία στις περιοχές που μειονεκτούν ,δεν έχει αναληφθεί καμμία συγκεκριμέ νη πρωτοβουλία για τα νησιά.Αν και υπάρχει κάποια πρόοδος στην βελτίωση της αποτελεσματικότητας των Ευρωπαικών πολιτικών ώστε να λαμβάνεται υπ όψιν η εδαφική πραγματικότητα και τα ιδιαίτερα προβλήματα των μικροεπιχειρήσεων των νησιωτικών περιοχών,εν τούτοις ,η Ένωση ουσιαστικά αγνοεί την νησιωτική προβληματική,δεν εννοεί ότι χρειάζεται να αποδοθεί στα νησιά ένα επίπεδο ίσων ευκαιριών.
Το Μανιφέστο ξεκινά με αναφορά στην Συνταγματική συνθήκη η οποία στα άρθρα ΙΙΙ-220 και Ι-44 αναγνωρίζει ( ή μήπως αναγνώριζε 😉 την αναγκαιότητα μείωσης των διαφορών μεταξύ των επιπέδων ανάπτυξης των διαφόρων περιοχών, αναγνωρίζοντας ρητά την μειονεκτούσα νησιωτική οντότητα ΚΑΙ την δυνατότητα των «ενισχυμένων συνεργασιών»,που προσφεύγοντας στα θεσμικά όργανα της Ένωσης διευκολύνουν την πραγμάτωση των στόχων της.Στην συνέχεια «κωδικοποιεί» τα μειονεκτήματα των νησιών (ευάλωτα σε εξωτερικούς παράγοντες,απομονωμένα,με εύθραυστα οικοσυστήματα,με τάση «μονοκαλλιέργειας»,με πρόβλημα στις μικρές και παραγωγικές ηλικίες,με αναπτυξιακή καθυστέρηση ,με πολύ μεγαλύτερες επενδυτικές δαπάνες στις επιχειρήσεις τους σε σχέση με εκείνες των ηπειρωτικών περιοχών ) και ζητά μια πολιτική τέτοια, ώστε η ανταγωνιστική λειτουργία των νησιωτικών επιχειρήσεων να μην εμποδίζεται από τα προαναφερθέντα μειονεκτήματα που καταργούν κατ ουσίαν την έννοια του ανταγωνισμού με ίσους όρους.Το αίτημα της ίσης μεταχείρισης –αίτημα για μια Ευρώπη αλληλεγγύης-παραπέμπει σε νομοθετική δράση αναγνώρισης των ιδιαιτεροτήτων ,σε αντισταθμιστικά μέτρα,σε εκχώρηση αρμοδιότητας στα επί μέρους Κράτη για ιδιαίτερη μεταχείριση των νησιών τους(φορολογική,κοινωνική κ.λ.π.),σε ενθάρρυνση για την διάδοση των νέων τεχνολογιών και στην λήψη ουσιαστικών κινήτρων στους τομείς των μεταφορών και της ενέργειας. Επί πλέον, η Ε.Ε. οφείλει με τα μέτρα που προτείνει γενικώς και τις κοινές πολιτικές που υιοθετεί να μην προσθέτει «μειονεκτικότητα» στα νησιά.