Το Ασφαλιστικό, είναι, ασφαλώς, ένα σύνθετο πρόβλημα, του οποίου η λύση απαιτεί κινήσεις σε πολλά επίπεδα, αλλά, κατά την άποψή μας, θα πρέπει να τεθούν οι εξής «περιορισμοί»: • Δεν μπορούν να γίνουν δεκτές οι αυξήσεις ασφαλιστικών εισφορών και ορίων συνταξιοδότησης. Το ύψος των συντάξεων είναι, γενικά, πολύ χαμηλό και δεν μπορεί να «ψαλλιδιστεί» περαιτέρω. Υπάρχουν, φυσικά, κάποιες ακραίες περιπτώσεις, κυρίως, όσον αφορά την ηλικία συνταξιοδότησης και οι οποίες πρέπει να αντιμετωπιστούν, αλλά αυτό, δεν συνιστά λύση στο πρόβλημα. Σε μελέτη της Παγκόσμιας Τράπεζας αναφέρεται ότι η Ελλάδα κατέχει την 114η θέση( σε 178 χώρες), στον δείκτη TTR ο οποίος μετρά το κόστος που επωμίζεται από όλες τις υποχρεωτικές εισφορές μια βιομηχανία ως ποσοστό επί των κερδών της. Ο δείκτης για την χώρα μας διαμορφώνεται στο 48,6%, με τις εργοδοτικές-εργατικές συνεισφορές να φτάνουν στο 31,7%( Κάθε επιχείρηση χρειάζεται 264 ώρες για να προετοιμάσει και να υποβάλλει τους φόρους της και στέκεται μπροστά στο γκισέ της Εφορίας 21 φορές ετησίως!).Η Ελλάδα δεν περιλαμβάνεται στις χώρες που συρρίκνωσαν τις εργοδοτικές εισφορές και απλοποίησαν διαδικασίες. Το συμπέρασμα που προκύπτει-με δεδομένη την χειροτέρευση της θέσης της χώρα μας στον παγκόσμιο πίνακα ανταγωνιστικότητας-είναι ότι δεν είναι επιτρεπτό να αυξηθούν περαιτέρω οι εργοδοτικές-εργατικές συνεισφορές, οι οποίες είναι ήδη αρκετά ψηλά! • Η ενοποίηση των Ταμείων αποτελεί μια αναγκαιότητα, διότι γίνονται «οικονομίες κλίμακας» και αξιοποιούνται καλύτερα οι πόροι. Δεν είναι επιτρεπτό, όμως, να έχουμε ενοποίηση Ταμείων τα οποία είναι προβληματικά, διότι μεταφέρουν τα προβλήματά τους στο νέο Ενιαίο, με αποτέλεσμα να του δημιουργούν, συχνά, μεγάλες δυσλειτουργίες. Θα πρέπει, επομένως, πριν την συνένωση, όλα τα Ταμεία που συμμετέχουν να έχουν εξυγιανθεί! • Πριν από όλα, είναι απαραίτητο να παταχθεί η παραοικονομία και η «μαύρη εργασία»,να περιορισθεί η αυθαιρεσία στους φορολογικούς ελέγχους ( που δημιουργεί «κλίμα» φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής) και να εφαρμοσθεί μια αυστηρή και δίκαιη φορολογική νομοθεσία. Όσον αφορά αυτό το τελευταίο: Γιατί π.χ. μεγάλες επιχειρήσεις εισηγμένες στο Χρηματιστήριο να μην έχουν ελεγχθεί τα τρία-ή ακόμη και τα έξη(!)-τελευταία χρόνια; (Από τους ελέγχους αυτούς θα μπορούσαν να εξασφαλισθούν σημαντικά έσοδα για το Δημόσιο). Γιατί δικαστικές αποφάσεις που κρίνουν οριστικά μεγάλες φορολογικές υποθέσεις χρειάζεται να περάσουν 3 έως και 12 χρόνια για να εκδοθούν; Γιατί δεν μπορούμε να είμαστε αποτελεσματικοί στην είσπραξη των οφειλομένων στα Ασφαλιστικά Ταμεία, με αποτέλεσμα να έχουμε αναγάγει σε θεσμό τις ρυθμίσεις των οφειλομένων; Οι φορολογικοί έλεγχοι χαρακτηρίζονται από αυθαιρεσία, ειδικά στον τομέα των δαπανών, τις οποίες πολλές φορές οι ελεγκτές απορρίπτουν χωρίς επαρκή τεκμηρίωση και πολλές φορές αδικαιολόγητα. Το ύψος της παραοικονομίας στην χώρα μας ανέρχεται στα 70 δις. Ευρώ.( σύμφωνα με τον κ. Κλάδη) (Η φοροδιαφυγή και η παραοικονομία νομιμοποιούνται με επενδύσεις σε μετοχές, που δεν υπάγονται σε «πόθεν έσχες») Από έρευνα του ΕΚΚΕ, διαπιστώνεται, τέλος, ότι το 25% του εργατικού δυναμικού στη χώρα μας απασχολείται σε αδήλωτη εργασία και παράγει το 20% του Α.Ε.Π. Στη «μαύρη» αγορά εργασίας απασχολούνται τουλάχιστον 1.100.000 μετανάστες, γυναίκες και νέοι. Τα προαναφερόμενα αποδεικνύουν, κατά την άποψή μας, ότι πρέπει να γίνει πολλή δουλειά στην κατεύθυνση της διεύρυνσης της φορολογικής βάσης(που θα επιτρέψει στο Δημόσιο να έχει μια μεγαλύτερη άνεση στην ενίσχυση των Ταμείων και στην εκπλήρωση των δικών του υποχρεώσεων προς αυτά) και , κυρίως, στην κατεύθυνση της πάταξης της παραοικονομίας και «μαύρης εργασίας» που θα επιτρέψει την θέαση του Ασφαλιστικού προβλήματος από πολύ ανετότερη θέση. Το Ασφαλιστικό, άλλωστε, είναι ένα βαθύτατο Αναπτυξιακό ζήτημα και εξαρτάται η όλη εξέλιξή του από την δυναμική και τις προοπτικές που εμφανίζει η οικονομία μας στο σύνολό της
